voorgaande

Bron: Leeuwarder Courant 1985-04-02

­

Poppe de Vries nei 48 jier út ‘e suvel

BUITENPOST - „Ek al binne je achtenijirtich jier by deselde baas en kinne jo de fyltich fol meitsje, dan ek moatte jo gjin plak fan in oar ynnimme. Der binne safolle jongfeinten sûnder wurk. De VUT is der om de jongelju oan wurk te helpen. Dêrom meitsje ik gebrûk fan de VUT." Die 48 jaar in de zuivelfabriek in Gerkesklooster leverde gisteravond de 62-jarige Poppe de Vries wel een koninklij­ke onderscheiding op. Uit handen van wethouder Heimpe Veenstra van Achtkarspelen kreeg hij de zilveren medaille, verbon­den aan de orde van Oranje-Nassau.

's Middags had zijn echtgenote Hielkje de Vries-Peursun nog laten weten, dat al die drukte op de fa­briek voor haar niet hoefde. 's Avonds zat ook zij met een glunderend gezicht in de kantine van de zuivelverwerkende industrie „De Twee Provinciën”. Met Poppe de Vries werd afscheid genomen van een zuivelarbei­der van de oude stempel. Diploma's wa­ren hem vreemd, wel kon hij op elke af­deling ingezet worden. Of zoals wet­houder Veenstra hem schetste, De Vries behoorde bij de inven­taris.

Poppe begon als veertienjarige jongen in 1937 bij de toenmalige zuivelfabriek „Wel.­gelegen”, nadat hij ruim een half jaar in het losse werk had  gezeten. Melk­ontvangst, boter- en kaasmakerij, wer­den hem niet vreemd, overal kon hij in­gezet worden. ,”It wie in protte hânwurk en in lytse sechstich oer­en simmerdeis. En dat foar trije hurde gûnen yn ‘e wi­ke”. Met directeur Kramer kwamen de vernieuwing­en en de machines. De Vries roemt vooral het werk van deze direc­teur. In zijn ogen is Kra­mer de man, die de zuivelfabriek in Gerkesklooster tot grote bloei heeft gebracht en tot een van de best betalende fabrieken.

Machines namen veel handwerk over.

„It wie hieltyd oanpasse, minder mins­ken en mear molke. Yn ‘38 ferwurken we ien miljoen kilo molke, it lêste jier in lytse 180 miljoen. Dit jier sil it wat min­der wurde, de superheffing is ek by „De Twee Provinciën” te fernimmen”.

Poppe de Vries was de laatste jaren als centrifugist een belangrijke schakel. Leid­de daarbij jongeren op, maar moest ook zelf wennen aan het gebruik van de com­puter. Veel van wat hij vroeger op ge­voel deed, moest eerst met een rekenmachine gecontroleerd worden. Poppe paste zich aan, maar wierp alle cursussen ver van zich . „Ik wie te âld, it learen fan al dy nije dingen, dêr woe ik ner mear oan,” al­dus De Vries, die bij al die nieuwe ontwikkelingen één ding vervoeide en wel de drie-ploe­gendienst.

Volgens hem gaat een nachtdienst al­leen maar ten koste van de slaap in de mor­genuren. Zijn vrouw begreep dat, waagde het niet om de stofzuiger uit de kast te halen als manlief sliep en trok ook de telefoon uit het contact.

Voor Poppe is het nu definitief ge­beurd. Toch zal hij nog iedere dag een bezoek brengen aan de fa­briek. Afval voor de varkens ophalen. Want wie denkt, dat de 62-jarige nu op zijn lauwe­ren gaat rusten, heeft het mis. mis. Thuis aan de Dyk­huisterweg wachten de varkens en kalveren op hun da­gelijkse verzor­ging Uitbrei­ding van de veestapel met melkvee zit er niet in. De Vries wijst daarbij lachend op de superheffing maar het heeft een diepere achtergrond. „Foar trije bisten moatte jo krekt sa goed it lân yn en dat wol ik net mear”.

Even­min wil De Vries terugblikken op zijn lange periode in de zuivel. Wel wil hij nog kwijt, dat hij tot tweemaal toe heeft geprobeerd elders onderdak te komen. Steeds was het directeur Kramer, die hem tegenhield. Het leverde automa­tisch loonsverhoging op. De laatste jaren was Poppe de Vries centrifugist. Naar zijn mening een ondergewaardeerde baan, vooral bij de niet-kenners. Veelal gaat de belangstelling uit naar de boter­ of de kaasmaker. „De minsken ferjitte dan wol, dat dy twa neat kinne sûnder in goede sentrifugist. Dy man is it hert fan it fabryk en sil dat ek bliuwe”.

   Geen frame - ga naar - www.zuivelhistorienederland.nl